« ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ »

 Γράφει ο I.Γ.
Μια συνηθισμένη έκφραση, επωδός πολλών συζητήσεων
που πολλές φορές δεν καταλήγουν πουθενά!
Σημείο των καιρών, μάστιγα της φυλής ή γενικευμένη
κατάσταση της ανθρώπινης επικοινωνίας μιας
σύγχρονης παγκόσμιας Βαβέλ;
 
Θα προσπαθήσω εδώ να εκφράσω με απλό τρόπο
κάποιες σκέψεις, στην προσπάθεια να διαφωτίσω τα
μονοπάτια της σκέψης μας .Τουλάχιστον να
περισώσουμε ό,τι απόμεινε αλώβητο από την
προπαγάνδα αιώνων.
 



«Δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν έστι γενέσθαι των δεόντων»,
 αναφωνούσε ο Δημοσθένης προς Ολυνθίους και τούτο έγινε και πρόσφατα αγαπητό
έδαφος αναλύσεων από επιφανείς άνδρες στην προσπάθεια της διασαφήνισης του
«δια ταύτα» ή του τι πρέπει να γίνει ,όπως απλούστερα μπορεί να ειπωθεί.
  Δύο λοιπόν τα σκέλη με τα οποία μπορεί να στηριχθεί και να βαδίσει η Πολιτεία των ανθρώπων με κυρίαρχο εκείνο των «δεόντων» και συμβαδίζον μα απόλυτα αναγκαίο εκείνο των «χρημάτων».

 Η Οικονομία , ως η δίκαιη κατανομή των αγαθών ανάμεσα στους πολίτες και η Χρηματιστική , ως το αναγκαίο χρηστικό μέσον για την επίτευξη αυτού του σκοπού.
 Πώς όμως και κυρίως πού θα βρουν εφαρμογή οι θεμελιώδεις αυτές αρχές ; Ήδη έχει αναδυθεί η απάντηση από τα προηγούμενα, μόνο που οι έννοιες πρέπει να αποσαφηνιστούν ώστε να προσεγγίζουμε ολοένα και αποτελεσματικότερα τον ζητούμενο «κοινόν νου».
  Είναι η των «Ελλήνων Πολιτεία» ο φυσικός χώρος εμπέδωσης και εφαρμογής των αξιών αυτών καθόσον παγκόσμια αναγνωρίζεται ότι η Ελλάς υπήρξεν ο τόπος όπου ανεδείχθη η κορωνίδα των πολιτευμάτων «Δημοκρατία». Τι συμβαίνει όμως σήμερα, για να συνδέσουμε τα πράγματα με το επιζητούμενο και πολυσυζητημένο «δια ταύτα»; 

 Ζούμε στα ίδια ιερά χώματα ,ανασαίνουμε τον ίδιο ζωογόνο αέρα και λουζόμαστε από το ίδιο φυσικό και νοητό φως! Όμως καταντήσαμε κακόηχοι Ελλαδίτες, υπήκοοι καθεστώτος που βάναυσα καπηλεύεται το όνομα Δημοκρατία .Και τούτο δεν απαιτεί χρονοβόρες και βαθυστόχαστες μελέτες και αναλύσεις για να το αντιληφθεί κανείς. Η ιδιότητα του Έλληνα πολεμήθηκε μεθοδευμένα και με δόλια στρατηγική μέσα από ανίερες επεμβάσεις στο βασικότερο όργανο της που είναι η ελληνική γλώσσα.
 Αξίζει να ιδούμε πώς δολίως εδόθη ο τίτλος της «Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος» σε ένα
ιδιωτικό τοκογλυφικό κατάστημα που εγκαθίδρυσαν οι μετά τους Οθωμανούς και έως σήμερα δυνάστες. Έτσι, αφού διαστρεβλώθηκε το μέσον της ουσιαστικής αντίληψης , εύκολα αντιστράφηκαν οι όροι και οι έννοιες ώστε σήμερα ακόμη και από διακεκριμένους και «μορφωμένους» να ακούς να συγχέεται το σύστημα με το καθεστώς ,η φιλανθρωπία με την αλληλεγγύη, η δημοκρατία με τα σημερινά δόλια κακέκτυπα εξουσίας και να υπάρχει παντελής άγνοια ακόμη και από τους
«ειδικούς» για τη διάκριση των εννοιών παιδεία-εκπαίδευση, σχολείο-εκπαιδευτήριο ,αγωγή-μόρφωση κ.ά.
  
 Έλλην και Πολίτης είναι οι ιδιότητες που οφείλουν να χαρακτηρίζουν και να οδηγούν στο εξής τα βήματά μας προς τον ποθούμενο φυσικό χώρο της ελευθερίας. Ο χώρος όπου έμπρακτα λειτουργούν και εμπεδώνονται είναι η «Εκκλησία του Δήμου» και όσοι μοιραζόμαστε
τον ίδιο πόθο και ορμή θα βρούμε τον τρόπο να την ανασυστήσουμε. Έχουν ήδη συσταθεί σε αρκετές πόλεις ομάδες πολιτών «εν δυνάμει» ,μικρά σχολεία πολιτειότητας και δημοκρατίας. 
 Αυτή η κίνηση ,που εμπεριέχει όπως είναι φυσικό και αρκετή συγκίνηση ,αποτελεί σε αυτή την κρίσιμη καμπή της εθνικής μας ιστορίας και υπόστασης ένα μοναδικό «όπλο» ανακατάληψης του φυσικού και πνευματικού μας χώρου.
    
        Η σκέψη και η δράση μας κινείται σε δύο άξονες. 

•  Ο πρώτος αφορά την ενεργή συμμετοχή μας σε κάθε ζήτημα μέσα στον οικείο Δήμο και περιλαμβάνει πράξεις όπως ενημέρωση και αλληλεγγύη έναντι των αρπακτικών τραπεζών, αχρήματες συναλλαγές, επανασύνδεση ηλεκτρικού ρεύματος, διαχείριση τοπικών πόρων και ενέργειας, συμβολαιακές καλλιέργειες και ποιοτικότερη διατροφή, δράσεις για προτίμηση και ανάδειξη ελληνικών προϊόντων με αποκλεισμό ξένων πολυεθνικών εταιρειών και ό,τι άλλο μπορεί η κάθε τοπική ομάδα να αναδείξει.

•  Ο δεύτερος αναφέρεται στο μείζον πολιτικό ζήτημα της δομής και των καθεστωτικών μηχανισμών δράσης της κεντρικής διακυβέρνησης, όπου βρίσκεται και η ρίζα του κακού και έγκειται στο πώς εμείς, ως πολίτες και όχι ως υπάκουοι υπήκοοι, συμμετέχουμε έως σήμερα, τι πρέπει να αλλάξουμε, γιατί και με ποιο τρόπο.

 Ας στοχαστούμε επάνω στο ρητό «παν αιτιατόν προϋποθέτει αίτιον».Για κάθε αποτέλεσμα υπάρχει μια αιτία και είναι γνώρισμα της ελληνικής φιλοσοφικής αντίληψης των πραγμάτων να την αναζητά. Ο μεθοδευμένος μετασχηματισμός της αληθινής παιδείας
σε ένα εκτρωματικό μόρφωμα εκπαίδευσης είχε σαν στόχο την απενεργοποίηση της ικανότητας του υγιούς στοχασμού και κατανόησης.
 Έτσι ελάχιστοι σήμερα μπορούν να διαπιστώσουν την ευθεία σύνδεση αιτίας και
αποτελέσματος στους θεσμούς και στις κοινωνικές δομές με τούς οποίους το παγκόσμιο καθεστώς επικυριαρχίας έχει επιβάλλει, με μια περίτεχνα δόλια Χρηματιστική,
την εφαρμογή, για το σύνολο της ανθρωπότητας, μιας κατάφωρα άδικης Οικονομίας.
Η προσφερόμενη «γνώση» σχετίζεται με το μέρος και όχι το όλον ώστε με αυτή την ολοένα εξαπλούμενη υπερεξειδίκευση και τον κατακερματισμό να μη μπορεί
κανείς να κατανοήσει τις σχέσεις αιτίων και αποτελεσμάτων και τη διαφορά μεταξύ πληροφορίας και γνώσεως.
  
 Για καλύτερη αντίληψη τούτου ας κάνουμε μια παραδειγματική αντιστοίχιση.
 Ένας άνθρωπος της σύγχρονης καθιστικής ζωής με ελάχιστη ή καθόλου
άσκηση και χαμηλής αξίας διατροφικές συνήθειες πάσχει συχνά από πονοκεφάλους και ευαισθησία στα κρυολογήματα.
 Η έρευνα της κλασικής ιατρικής δεν αναζητά την αρχική αιτία που προκαλεί τα παθολογικά
φαινόμενα και αντιμετωπίζει την ασθένεια με φάρμακα που καταστέλλουν τα συμπτώματα και ανακουφίζουν πρόσκαιρα τον ασθενή.
 Οι αιτίες παραμένουν ανεξιχνίαστες και τα νοσηρά συμπτώματα (αποτελέσματα) επανέρχονται τακτικά.
 Ας αναζητήσουμε τώρα την αναλογία εξετάζοντας τον σύγχρονο άνθρωπο και συγκεκριμένα τον Έλληνα ως προς την ιδιότητα του πολίτη. Είναι ολοφάνερο ότι έχει
υποβιβαστεί σε ιδιώτη (βλ. idiot)υπήκοο και η δυσπραγία και εν γένει υποβάθμιση της ζωής του αιτιολογείται από την προπαγάνδα των καθεστωτικών μέσων «ενημέρωσης» σαν αποτέλεσμα μιας έντεχνα ακατανόητης αλλά απόλυτα «φυσικής» λειτουργίας των
λεγόμενων «χρηματαγορών».
 Οι κοινωνικές παροχές και το χρήμα προσφέρονται ή υπόσχονται ως το «ναρκωτικό» παυσίπονο για να σβήνεται κάθε αντίδραση και να διαιωνίζεται η επιβεβλημένη δουλεία.
  
 Τι θα συνέβαινε άραγε στην θεωρητική περίπτωση όπου ένα ικανό χρηματικό ποσό θα απάλλασσε τους Έλληνες από τα σημερινά οικονομικά δημόσια και ιδιωτικά βάρη;
 Θα μπορούσε αυτό μόνον να μας εξασφαλίσει την μετάβαση από την κατάσταση του ιδιώτη-υπηκόου καθεστώτος σε αυτήν του πολίτη ελεύθερης Ελλήνων Πολιτείας; 
 Με το υπάρχον έλλειμμα παιδείας σε συνδυασμό με την επιβεβλημένη φτώχεια η δυνατότητα μετάβασης στην κατάσταση του πολίτη φαντάζει ίσως σε αρκετούς ως ουτοπία.
 Όμως αναδεικνύεται για τους σκεπτόμενους και εχέφρονες ως η μόνη εκδοχή για την
αναβίωση του έθνους μας και εμπράκτως οφείλουν να καταβάλλουν κάθε θεμιτή προσπάθεια για την επαναφορά του δικαίου.
Με ενότητα, ομόνοια και αγαστή συνεργασία έχουμε καθήκον να επιδιώξουμε και να επιτύχουμε το «νόστιμον ήμαρ», την επιστροφή στην εστία της αληθινής δημοκρατίας. 

 Και ως Έλληνες κατέχουμε μέσα από την κληροδοτημένη γνώση πως θα το επιτύχουμε.
     Η ώρα είναι τώρα και ο τόπος εδώ και ιερός.